Անտառի վրա խշշալով աշուն էր իջնում։ Մեղմ արևն ու լուռ լռությունը պայծառ տեսք էին հաղորդում անտառին։ Երեխաների մի մասը չէր կարողանում կտրվել գրքից, մյուս մասը՝ թել-թել միս էր ուտում։ Սակայն, միևնույն ժամանակ, նրանք թաքուն հրճվում էին լսելով անտառի խաղաղ շնչառությունն ու մեղմ երգը։ Անտառի միակ աղբյուրը խեղդվում էր մանրահատիկ ավազից։ Այդ իսկ պատճառով էլ այն անվանվեց « Կույր աղբյուր»։
